بسم الله الرحمن الرحیم
به نام خداوند جان آفرین،حکیم سخن در زبان آفرین؛درود خدای متعال بر خاتم انبیا،حضرت رسول اکرم(ص)، و خاندان پاکشان؛همان هایی که پیامبر اعظم(ص)در وصفشان فرمودند:«دو چیز بزرگ در میانتان می گذارم؛یکی کتاب خدا و دیگری عترتم؛هرکس به این دو چنگ زند گمراه نمی گردد.»
خداوند منّان برای هدایت بشر پیامبرانی ارسال فرمودند که به وسیله ی معجزات الهی مورد حمایت قرار می گرفتند به صورتی که برای مومنین ثابت می شد که آنان واقعاً فرستاده ی خدا هستند.قبل از حضرت محمد(ص)معجزات الهی محدودیت زمانی و مکانی داشتند و فقط افرادی که در یک زمان و مکان خاص حظور داشتند قادر به مشاهده ی آن معجزات بودند؛برای مثال ما حضرت موسی(ع)را وقتی که به اذن خداوند عصایش را تبدیل به مار بزرگی کرد،ندیده ایم.
ولی چون حضرت محمد(ص)،خاتم انبیا و آخرین فرستاده ی خدا است عقل و منطق دلالت بر این می کند که معجزه ی حضرت محمد(ص)ابدی و جاودانی باشد تا همه ی نسل های بشر شاهد آن باشند.
معجزه ی حضرت محمد(ص)که حامی رسالت ایشان بوده است خودِ قرآن می باشد.شواهد تاریخی طی14قرن اخیر به طور روشن این حقیقت را بیان می کند که از زمان ظهور حضرت محمد(ص)هر نسل که آمده شاهد ویژگی اعجاز آوری از قرآن مجید بوده اند.
حضرت امیر المومنین ،علی(ع)،در یکی از خطبه های خود،از قرآن چنین یاد کرده اند:«قرآن مشعل فروزانی است که فروغ و تابش آن،به خاموشی نمی گراید و دریای عمیقی که فکر بشر به ژرفای آن نمی رسد.»
این حقیقت برای بشر امروز که با دید وسیع و معلومات سرشار به قرآن می نگرد،به طور واضح تجلی کرده و روز به روز عقیده ی او به بی نهایت بودن قرآن بیشتر می شود.مفسران عالیقدر که قرآن را مطالعه می کنند،هر روز حقایق تازه و شگفت آوری از آن استخراج می کنند.
پیامبر اکرم(ص)در این باره می گویند:«قرآن ظاهری زیبا و باطنی عمیق دارد...».این گفته به خوبی نشان می دهد که اعجاز قرآن در ظاهر آن نیست بلکه در باطن و درون آن است.
اما قرآن به چه موضوعاتی اشاره دارد؟آیه فقط به چند موضوع خاص اکتفا کرده است یا تمام جوانب زندگی را در بر می گیرد؟
برای پاسخگویی به این سوالات نیاز به تأملی دقیق در سوره های قرآن است.
